Sevgilim gel.
Gel beni yeniden giydir. Yeniden dökülsün saçların unutulmuş kara parçalarıma, küçük tesirli hasret parçacıklarıma... Ama en çok ahıma. En çok ona. Ben seni Rapunzel sanayım yine. Sen yine bir kara büyü ol beni zindanlara at. Gelirim dersen inan uslu bir yalnızlık olur, yine yüzyıl daha hiç durmadan uyurum. Sevgilim... Boşuna o ağacın altında açma eteğini. Hasretin gölgesinde büyüyen hiçbir ağaç verme vermesini bilecek kadar gelişmedi bu aşk temalı coğrafyada. Meyve vermesini bilecek kadar sevdalanmadı toprağına karışan suya.
Mutsuz bir son ol benim filmimde. Beni iyice hırpala, hırpala... Seyircilerin üzerine tükür beni. Onlara kızdığında adımla hakaret et. Hatta istediğin gibi sinema biletinde bile yan yana geçmesin adımız. Sevgilim: Beni gönlünün balkonundan cehennemine it.
Bana özlemden maden çıkarmasını öğret. Üfle mumuma çöksün maden. Ben o göçük altına kalayım. Sonra kalmış gibi uyut beni; git!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder