yaz bitti sevgilim;
toplanıp gitti karpuz sergileri
dövülmüş bir mendile yasladım yüzümü
doğu dedim
beni ilk kim öptü.
yaz
annemi dolanan nehir geri dönmüyor artık.
portakalın tesellisi
ayı oynatıcıları ve çocuk gözlerimle
tülsüz pencerelerden uzun uzun bakıp sırtına
hayat dedim
beni ilk hangisi terk etti.
senden kopan cam parçasıydı avucumda sevdiğim
“gözlerime inan”
yaz:
yuvarlanır durur şuramda bir bıçak.
kapımı çalan unutkanlık
oysa incir ağacı
oysa begonvile bağlı at.
ayrılığa fısıldadığın sır yüzümmüş
bildim.
nar çiçekleriyle yıkanırken ayakların
üflerken boynuna incinmiş leylakları
sevgilim dedim
damladaki sabır
boynuma bağladığın bu taş
üzerime giydirdiğin
yas gömleği,
sevgilim dedim
yaz.
bitti
