VERA ANNESİ

Düşe gül indi

Ten kokuya mağaradır artık

bir gül tarihi değil midir gövdeme işlediğin

yusuf’un gömleğini diken ellerin ve odaların yüksekliğiyle

kurban olduğum ayak parmakların

dokunup tıka basa fakirlikten arda kalana

uzak, çok uzak bir sarmaşığın ismiyle oynayan çocuklar

biraz gürültü

biraz karanfilin olmayışını düşürmüştür kapına

bir güle dair ne varsa hatırlayıp

elimi unutuyorum paslı bir merdiven korkuluğunda

göl kenarları ve bitmeyi henüz öğrenememiş su yeşili büyür,

büyür gözlerinde

bütün renkleriyle yolunu şaşırmış bir sardunya

iyi olmak ihtimallerden sadece biriyse  kalp için

ve yollar gitmek kadar,

bir yere varmanın da anlamıysa

savaşın ve açlığın darmadağın ettiği bu ülkede

seni seviyorum;

bilmenin müthiş gerçekliği ve gönlüme batan  iğnenin ağrısıyla.

2016