Rönesans Papatyası

yürüyorsun upuzun sessizliğinde ellerimin

tanınmaz hale gelmiş bir ağıt bu göğsümde ağlayan.

bu özlemek ki ikimize de yeter

bu acı ki kendimin;

bir evin yıkılması gibi üzerine bir ailenin

bir papatyanın devrilmesi gibi üzerine bir arının

beni çok üzdüğünü bilmeni isterim.

aklımda kalacak kadar zamanı olmuyor gözlerinin.

ne çok şey kaybettik hiçbir yara almadığımız savaşlarda

dudaklarım bir teselli ikramiyesidir belkide bu yüzden sana.

üfeleyerek mor bir zerdalinin denize açılan sırtını

kırlangıç ölülerine basarak istersen çıplak ayakla,

adımı, alnımı ve kalbimi

ve kalbimi sana bırakıp giderim.

posta arabası devrilmiş bir atın derin-derin hüznüyle

beni çok üzdüğünü bilmeni isterim.

yürüyorsun upuzun sessizliğinde ellerimin

kalbimin bomboş midesiyle

uyuya kalır gibi en güzel yerinde seni özlemenin

adına şiirler yazdım

adına şekerler, meyveler dağıttım.

seni sevmenin bacakları güzel

seni sevmenin gözleri...

kötülüklerle dolu bu dünyadan korumak için seni

üzerine her şeyimle kapanmış bir kapıyım.

sürekli senden yana tekmelenmiş,

senden yana gururu aşağılanmış.

söz akmıyor insandan dili donduğunda

başımızın üzerinde yeri var - söz bulutu.

ve Sylvester, bütün anahtarları yine yuttu...

mutluluğun denize kayısı olmalı senin

çekiyorsa canım tükeniyorsa ciğerim...

beni çok üzdüğünü bilmeni isterim.